Орган за слух и рамнотежа - уво VIII одд.

 Увото е орган за слух и рамнотежа

    Кај човекот има пар уши во кои се сместени сетилата за слух и рамнотежа. Преку сетилата за слух ние ги распознаваме различните видови на звучни дразби, додека сетилата за рамнотежа овозможуваат да ја одржуваме рамнотежата на организмот.

Увото може да се подели на три дела:

1. надворешно уво
2. средно уво 
3. внатрешно уво

Надворешно уво

Надворешниот дел на увото започнува со ушна школка. Нејзината улога е да ги усмерува звучните бранови кон увото. по неа следува надворешниот слушен канал, кој е долг околу 2,5 см,. Кожата што го обложува овој канал е многу тенка, а во првиот дел на каналот има посебни лојни жлезди. На крајот на слушниот канал е слишната мембрана или слушното тапанче, што е граница помеѓу надворешното и средното уво.

Средно уво

Празнината на средното увое мала, хоризонтало поставена исполнета со воздух. Во неа има  три мали слушни ковчиња, кои се трите најмали ковчиња во човечкото тело. Трите слушни ковчиња се поврзуваат така да можат да ги засилуваат примените бранови од  слушното тапанче. Дршката на првата коска - чеканче е поврзана за слушното тапанче, другиот дел на оваа ковче е поврзан со второто ковче- наковална, и третото слушно ковче има тркалезен облик и е наречено узенгија. 

Евстахиева туба е канал што ја поврзува празнината на срдното уво со голтката (грлото), оваа туба е отворена и ноз неа се врши постојано изедначување на притисокот од двете страни на слушнот тапанче.

Внатрешно уво

Тоа е најсложениот  и најважен дел од увото. Соствено е од три одвоени простории. Овој дел на увото е наречен коскен лавиринт, кој има три дела:

1. Предворје
2. Полжав - Cohlea
3. Три полукружни каналчиња

Во сите сите три дела има течност наречена перилимфа. Полжавот  е коскена цевка, што личи на куќичка на полжав која исто така е исполнета со течност наречена ендолимфа, органот за слушање  се наоѓа во полжавот и е наречен Орган на Корти, во кој има рецептори што се поврзани со нервните влакна на слушниот нерв.

Создавање на звукот

  Звучните бранови влегуваат низ надворешниот слушен канал и предизвикуваат треперење или вибрации на слушното тапанче, ваквото треперење се засилува со слушните ковчиња и се пренесува до перилимфата што почнува да се движи брановидно. Овие брановидни движења на перилимфата се пренесуваат до ендолимфата која под нивното влијание исто така се движи брановидно. Понатаму овие брановидни движења се регистрираат од тенките трепки на рецепторните клетки што имаат способност движењата да ги преобразат во слушни дразби. овие слушни дразби преку слушниот нерв се носат до центарот за слух во  кората на голениот мозок, во слепоочниот лобус.

Звучните бранови кои ги слуша човек имаат фреквенции во интервалот:          

16 -20 000 херци.

 

Осет за рамнетежа

   Во внатрешното уво, во полукружните канали и нивните торбички се сместени рецептори што ги примаат дразбите предизвикани од менувањето на положбата на телото. Рецепторите на осетот за рамнотежа се клетки со трепки, а тие се дразнат со помош на кристали. Секое поместување на главата предизвикува раздвижување на кристалите, кои пак од своја страна ги дразнат рецепторите. Нервните влакна во овие тробички создаваат нерв кој оди до центарот на рамнотежа.

Едукативно видео за анатомија на уво.

Едукативно видео како слушаме:

Едукативно видео за сетило за рамнитежа.

Систем на сетилни органи VIII

Sense organs system

Систем на сетилни органи  

  Централниот нервен систем работи врз основа на информациитре кои ги прима преку периферниот сетилен(сензибилен) нервен систем од крајните делови на телото. Според тоа, сетилата се органи со чија помош организмот ги прима дразбите од својата околина со чија помош е во непосредна комуникација со надворешната средина.

Сетилните органи се поделени според функцијата која ја вршат и типот на дразби кои ги примаат. 

 Посебни сетила                                          

                                                                                    

рецептори во око - гледање

рецептори во уво - слушање

рецептори на јазик - вкус

рецептори во носна празнина- мирис

Рецептори во внатрешно уво- рамнотежа 

Врз основа на дразба

Терморецептори

Фоторецептори

Хеморецептори 

Механорецептори                                                                                                                                                                                                   

Сетила за мирис и вкус  

   Вкусот е компонента на нашето секојдневие и му дава карактер на нашата храна. Начинот на кој вкусуваме е преку нашиот нос и нашата усна шуплина, кои испраќаат хемиски информации од нашите пупки за вкус и миризлив епител до нашиот мозок за обработка.

Сетило за вкус

Јазикот е мускулен орган во устата, покриен со влажно, розово ткиво наречено мукоза. Малите испакнатини наречени папили му даваат груба текстура на јазикот. Илјадници пупки за вкус ги покриваат површините на папилите. Пупките за вкус се збирки на нервни клетки кои се поврзуваат со нервите што минуваат во мозокот.

Јазикот е закотвен на устата од мрежа на тврдо ткиво и мукоза. Делот што го држи предниот дел на јазикот се нарекува френум. Во задниот дел на устата, јазикот е закотвен во хиоидната коска. Јазикот е од витално значење за џвакање и голтање храна, како и за говор.

Вкусот, или густација, е чувство што се развива преку интеракција на растворени молекули со пупки за вкус. Во моментов се препознаени пет вкусови, вклучувајќи слатки, солени, горчливи, кисели и умами (солен, сладок и киселкаст вкус ). Умами е најновиот опишан  вкус, кој е прифаќање во 80-тите години на минатиот век. 

Вкусот се поврзува главно со јазикот, иако има рецептори за вкус  на непцето и епиглотисот. Површината на јазикот, заедно со остатокот од усната шуплина, е обвиткан со  епител. На површината на јазикот се издигаат испакнатини, наречени папила, кои содржат пупки за вкус. Постојат во основа  три типа на папила, засновани врз нивниот изглед. 

Храната содржи хемиски супстанции, кои се ослободуваат во устата и ги откриваат сетилните клетки.

Откако ќе се активираат, сетилните клетки пренесуваат информации  за одредена перцепција на вкусот на мозокот.

Вкусовите телца  се распоредени на различна страна од јазикот, тоа се места каде имаме диференцирано поголем број на одредени вкусови телца на едно место, тие места се осетливи на сторго одреден вкус.

Сетило за мирис

Миризливиот систем е одговорен за нашето чувство за мирис. Ова сетило, исто така познато како олфaкторен орган, е едно од нашите пет главни сетила и вклучува откривање и идентификување на мириснитемолекулите во воздухот.

     Носот е почетен дел на системот за дишење се состои од две симетрични шуплини поделени со преграда, во него се наоѓаат сензорите за мирис. На слузницата на задниот дел на носот има голем број на нервни завршетоци. Кога мирисните честици ке дојдат до тој дел ти се раствараат и и ги обвиткуваат нервните завршетоци, со што се создаваат сигнали кои преку нервниот систем патуваат ди мозокот, таму се детектираат мирисите кои ние ги чуствуваме.

Нашето сетило за мирис е сложен процес кој зависи од сетилните органи, нервите и мозокот. Структурите на миризливиот систем вклучуваат:

1. Нос: отвор што содржи носни отвори што овозможува надворешен воздух да тече во носната празнина. 

2. Носна празнина: празнина поделена со носната преграда на лево и десно.Обвиткана е со мукозен епител

3. Олфакторн епител: специјализиран вид на епително ткиво во носните шуплини што содржи мирисни нервни клетки и нервни клетки на рецептори. Овие клетки испраќаат импулси до центарот за мирис.

4. Миризлив нерв: нерв вклучен во преност на дразбата за детекција на мирисот.

  Нашето сетило за мирис работи со откривање на мириси. Миризливиот епител лоциран во носот содржи милиони хемиски рецептори кои откриваат мириси.   Миризливиот кортекс е од витално значење за обработка и перцепција на мирис. Сместено е во темпоралниот лобус на мозокот.

Мирисите можат да предизвикаат позитивни и негативни емоции бидејќи аромите се поврзани со специфични спомени.

Едукативно видео за сетило за мирис и вкус.

Енергија за движење и растење VII одд

 Енергија за движење  и растење

1. Движење 

   Живите организми  се движат на насочен и контролиран начин, движејќи се по своја волја. 

Неживата материја може да се движи  само ако се турка или се повлече со  нешто друго. 

  Повеќето животни обично го движат целото тело често поддржано од специјализирани органи како што се перки, крилја и нозе.  

 Животните користат мускули за да го движат нивното тело. Овие се нарекуваат локомоторни органи кои го движат животното од место до место.

  Движењето на растенијата не е локомоторно и генерално не вклучува движење на целото тело. Лисјата се вртат кон светлината или  растат нагоре, без оглед на ориентацијата на остатокот од растението, ова се примери за тоа како се движат растенијата. Овие движења се генерално многу бавни и не секогаш очигледни.

На живите организми им е потребна енергија за да се движат. Движењето им овозможува да најдат храна, да им побегнат на предаторите, како и да најдат засолниште. Дури и кога животното седи или лежи, мускулите сепак работат.

И растенијата прават мали движења преку растот,како одговор на нивната животна средина.

1.1 Растење

   Растат живите суштества. Повеќето животни растат додека не достигнат зрелост, а потоа остануваат во постојана големина, додека растенијата обично продолжуваат да се зголемуваат во големина во текот на нивниот животен век. Важно е да се признае дека растот е трајно зголемување на мерливите карактеристики како што се волуменот, масата и должината. 

Кога ќе се достигне зрелоста кај животните, клеточната поделба продолжува само на ниво за да се задржи постојаната големина и да се поправи загубата преку оштетување. 

Зголемување на  тежина како резултат на прејадувањето не се смета за биолошки раст во овој контекст.

На живите организми им треба материја за раст и обновување на опшествените делови на нивните тела. Но, потребна е енергија. Животните и луѓето ги добиваат потребните материи и енергии од храната која ја консумираат. Растенијата ја користат сончевата светлина како извор на енергија за правење своја материја при растењето.

Најголемата разлика помеѓу растенијата и животните е како тие ја добиваат материјата и енергијата што им се потребни за раст. Животните треба да јадат други живи суштества за да ја добијат својата храна, но растенијата можат да произведат своја храна. Растенијата ја апсорбираат сончевата светлина и ја користат таа енергија за да создадат глукоза од јаглерод диоксид и вода за време на процесот на фотосинтеза; гликоза е храна што растенијата можат да ја користат како извор на енергија или материја за раст.

Како обоената светлина влијае врз фотосинтезата? IX одд

 Како обоената светлина влијае врз фотосинтезата?

    Секој знае дека растенијата се фабрики за храна, а повеќето се свесни дека нивниот извор на енергија е светлина. Оваа трансформација на светлината во храна се нарекува фотосинтеза. Она што може да претставува новост за вас е дека бојата на светлината има мерливо влијание врз количината на енергија што ја апсорбира растението. Причината за ова е што боите во светлината  имаат различни бранови должини и тие бранови должини, во зависност од тоа дали се кратки или долги, даваат различни нивоа на енергија.

   Највисоката енергетска светлина е на пурпорниот или виолетовиот дел од спектарот светлина. Пурпорниот и виолетовиот спектар има кратки бранови должини, а со тоа и многу енергија. На другиот крај од спектарот, ќе најдете црвено светло кое има долги бранови должини и емитува помала енергија.

   Без оглед на тоа дали бојата на светлината е црвена или виолетова, растението ќе апсорбира одредена количина на енергија од светлината што ја прима. Зеленото светло е најмалку ефикасно за растенијата бидејќи тие самите се зелени поради пигментот хлорофил. 

 Различното светло во боја им помага на растенијата да постигнат и различни цели. 

- Сината светлина, на пример, помага да се поттикне растот на вегетативните лисја. 

- Црвеното светло, кога е комбинирано со сино, им овозможува на растенијата да цветаат.  

- Флуоресцентна светлина е одлична за одгледување на раст на растенијата во затворен простор.

Денес  можеме да дизајнираме осветлување за да поттикнеме цветни или да произведеме поголеми приноси на овошје, на пример. Многу функции на растенијата може да се подобрат и унапредат само со знаење на кои светли бои реагираат и како  реагираат.

Ние би можеле да го испитаме влијанието на различните бранови должини на светлината врз фотосинтезата. 

Користиме обоени филтри за да ги испитаме ефектите на сините, зелените и црвените делови на спектарот врз фотосинтезата.

Оваа истрага ќе се фокусира на тоа кои бранови должини на видлива светлина, бојата на светлината, имаат најголема стапка на фотосинтеза. Безбедно е да се претпостави дека зелената ќе треба да има најмала стапка на фотосинтеза, бидејќи тоа се рефлектира од лисјата на растенијата, а црвено / виолетовата ќе има најголема стапка на фотосинтеза.

Како да се испита влијанието на хлорофилот врз фотосинтезата

Ефектот на присуството или отсуството на хлорофил врз фотосинтезата може да се испита со користење на разновидно растение. Разновидните растенија имаат региони на нивните лисја со, и без, хлорофил.

Само оние области на листот  со хлорофил  вршат  фотосинтеза . Тие ќе бидат позитивни на тест за скроб, кој е составен од создадента гликоза.

Цел 

Да се испита фотосинтезата во области на лист со и без хлорофил

Метод

- Листот на разновидниот Пеларгониум лист со бели и зелени делови  се спушта во врела вода.Листот се потопува во врела вода за да се омекне. 

- Листот се остава 10 минути во врел етанол во врела епрувета за да се отстрани хлорофилот.

- Листот се раширува во петриев сад  и се прелива  со раствор на јод.

- Областите на кои имало хлорофилот појавуваат дамка во сино-црна боја.

- Областите што немале хлорофил остануваат бледи.

Скроб се создава од гликозата направена за време на фотосинтеза. Областите на листот со хлорофил треба да станат сино-црни кога ќе се додаде јод, докажувајќи дека има скроб. Ова пак докажува дека се случила фотосинтеза. Белите области на листот без хлорофил не можат да се фотосинтезираат. Ова значи дека тие не можеле да произведат гликоза и да го претворат во скроб. Значи, кога се тестираат со јод, овие области треба да останат бледи.

Видео со експеримент за докажување на скорб кај лист, кај растение пеларгониум.

На линкот имате симулација на експеримент за влијание на обоената светлина врз масата на растението . Кликнете тука.

Или копирајте го линкот и внесете го во било кој пребарувач

http://www.glencoe.com/sites/common_assets/science/virtual_labs/LS12/LS12.html 

Едукативно видео за варијабли. Видеото има македонски превод  кликинете на алатката cc за да одбретете македонски титл.

Дишење и пренос на енергија VII одд

 Дишење и пренос на енергија

   На сите клетки им е потребна енергија за да преживеат. Тие ја добиваат оваа енергија правејки низа хемиски реакции кои се општо познати како дишење.Сите организми дишат со цел да ослободат енергија за да ги извршат нивните основни животни процеси. Дишењето мора да се случува цело време, така што организмот може да преживее.

Дишењето ja  ослободува енергија од храната, така што животните процеси можат да продолжат. Значи при процесот на дишење не подразбирам само размена на гасови или внесување на кислород и изнесување на јаглероден диоксид, оној кислород што се внесува при вдишување, се пренесува до секоја клетка на еден организмам се користи за согорување на храната со што се ослободува енергијата која е врзана за храната. При таквото согорување се ослободуваат материи кои треба да се исфрлат од организмот, а тоа е јаглероден диоксид кој се исдишува, се ослободува вода во форма на водена пареа и најважното е ослободување на енергија.

Енергијата е потребна за животни процеси како што се:

- растење и развиток

- движење

- контрола на телесната температура кај цицачите

Значи дишењето е хемиска реакција што се случува во сите живи клетки, вклучително и растителни и животински клетки. Тоа е начинот на ослободување на енергијата од храната за да можат да се случат сите други хемиски процеси потребни за живот.

 Не го  мешајте дишењето со вдишување и издишување (што правилно се нарекува вентилација).

 Респираторниот систем или системот за дишење е прилагоден за размена на гасови.

Кај копнените организми, пр. човекот и животните кои живеат на копно респираторниот систем е граден од бели дробови. 

Кислородот кој го вдишуваме преку носот, влегува во  белите дробови , од каде крвта го пренесува до секоја клетка во нашето тело. 

На ист начин кислородот се пренесува и кај копнените животни. 

Организмите кои живеат во вода респираторниот систем им е граден од жабри. Овие организми се прилагодени за размена на гасови во водена средина.

Кај растенијата размената на гасови се врши преки сите органи, тие намаат специјализиран систем за размена на гасови, овој процес го прават листовите, коренот итн.

Без разлика како влегуваат гасовите кај  еден организам процесот на согорување на храната или ослободување на енергијата од храната се врши на ист начин кај сите живи организми во нивните клетки.

Едукативно видео за респирација кај човек.

Едукативно видео за респирација кај растенија.

Истражување на фотосинтезата IX одд.

Што се случува за време на фотосинтезата?

Истражување на фотосинтезата

    Растенијата ја создаваат  своја храна користејќи фотосинтеза. Храната е важна за растенијата и за организмите кои се хранат со растенијата. Оптималните стапки на фотосинтеза произведуваат максимални приноси на растенијата.

 Постојат многу истражувања за мерење на интензитетот на фотосинтезата, испитување на почва, интензитетот на светлината за фотосинтезата, спектарот на светлина. односно на каков спектар од бои фотосинтезата е најдобра, потоа имаме истрежување на количина на хлорофил за интензитетот итн.

1. Истражување на реакцијата зависна од светлина во фотосинтезата

  Ефектот на интензитетот на светлината врз фотосинтезата може да се испита во водни растенија. нјчесто користиме  Елодеа (Elodea canadensis) , која може  да  се купи во продавници за аквариуми.

Растението ќе ослободат меурчиња кислород - производ на фотосинтеза - што може да се избројат.

 Други материјали за ексериментот се :

• Ламба со LED сијалица која ја  поставуваме  на различно растојание од растението во епрувета со вода:
• LED сијалицата е најдобра бидејќи тоа нема да ја зголеми температурата на водата
• натриум хидрогенкарбонат - формула NaHCO3 - се додава во водата за снабдување на растението со јаглерод диоксид - реактант во фотосинтезата
• интензитетот на светлината е обратно пропорционален на квадратот на растојанието - тој ќе се намали со зголемување на растојанието од сијалицата - така што интензитетот на светлината при експериментот може да се менува со промена на растојанието од ламбата до растението
• Се мерат меурите произведени во период од една минута.

Цел на екпериментот

Да се испита влијанието на интензитетот на светлината врз стапката на фотосинтеза.

Метод на работа

1. Поставете епрувета за вриење што содржи 45 см2 раствор на натриум хидроген карбонат. Оставете ја епруветата да стои неколку минути и растресете ја за да ги растерате сите меурчиња на воздухот што може да се формираат
2. Исечете парче елодеа
3. Користете пинцета за внимателно да ја ставите Елодеата во цевката што врие.Елодеата треба да се исече најгоре. Осигурете се да не го оштетите елодеата  или да предизвикате излевање на течноста.
4. Поставете ја епруветата за вриење така што Елодеата  во епруветата е 10 см оддалечено од изворот на светлина. Оставете ја епруватата што врие да отстои пет минути. Пресметајте го бројот на меурчиња што излегуваат од исечениот крај на стеблата за една минута. Повторете го броењето пет пати и запишете ги вашите резултати.
5. Пресметајте го просечниот број на меурчиња произведени во минута. Повторете го експериментот на различни растојанија далеку од изворот на светлина.

Променливи - Варијабли

Независна променлива (варијабла) - растојание од изворот на светлина.

Зависна променлива (варијабла) - бројот на произведени меурчиња во минута.

Контролна променлива  (варијабла) - концентрација на раствор на натриум хидроген карбонат, температура, користејќи го истотото парче од воденото растение елодеа  секој пат.

Резултат

Повеќе фотосинтеза се јавува при поголем интензитет на светлина. Повеќе меурчиња кислород треба да се произведат кога светлината е поблизу до Елодеата. При помал интензитет на светлина, кога светлината е подалеку, стапката на фотосинтеза се намалува и затоа се забележуваат  помалку меурчиња на  кислород.

Продолжена активност

Волуменот на произведен кислород може да се мери со собирање на произведениот гас во шприц за гас.

  Секогаш, создавањето на кислород и скроб се користи како доказ за фотосинтеза.  Мора  јасно да се  разбере  врската помеѓу реакциите зависни од светлина и независни од светлина за да можат да ги толкуваат резултатите.

Линк за симулација на експериментот имате тука.

Доколку не можете да влезете на симулацијата копирајте го линкот и внесете го во било кој пребарувач.

http://www.kscience.co.uk/animations/photolab.swf 

Интерактивно видео каде е прикажан експериментот.

  

 

Услови за фотосинтеза IX одд.

 Услови за фотосинтеза

     Фотосинтезата како и многу  други процеси зависна е  од условите, односно од надворешни и внатрешни фактори. Врз интезитетот на фотосинтезата одредено дејство имаат надворешните еколошки фактори: 

- светлина, 

- количество СО2 во атмосферата, 

- температурата, 

- водата во почвата 

- состав и полодност на почва, и др. 

Како и внатрешните фактори: 

- староста на листовите

- содржина на хлорофил

- градба на лист и 

- стомите

1.1 Светлина

    Светлината игра значајна улога врз интензитетот на фотосинтезата и нејзината улога може да се рагледа во повеќе аспекти. Едниот аспект би било влијанието на светлината за развојот и особините на листот и неговиот фотосинтетски апарат, а вториот аспект би бил влијние на интезитетот и квалитетот на светлината.

Без доволно светлина, едно растение не може многу брзо да врши фотосинтеза дури и ако има многу вода и јаглерод диоксид и соодветна температура.

Зголемувањето на интензитетот на светлината ја зголемува стапката на фотосинтеза, сè додека некој друг фактор - ограничувачки фактор - стане недостиг.

При многу висок интензитет на светлина, фотосинтезата се забавува, а потоа се инхибира(се намалува), но овие интензитети на светлина не се појавуваат во природата.

1.2 Концентрација на јаглерод диоксид

   Јаглерод диоксидот - со вода - е еден од реактантите во фотосинтезата.

Доколку се зголеми концентрацијата на јаглерод диоксид, стапката на фотосинтеза ќе се зголеми.

Повторно, во одреден момент, различен фактор може да стане ограничувачки. Надвор од оваа концентрација, понатамошното зголемување на концентрацијата на јаглерод диоксид нема да резултира со побрза стапка на фотосинтеза и би се појавило на графиконот како хоризонтална линија.

1.3 Температура

   Температурата како фактор, е релативно константна за фотосинтезата, затоа што таа се одвива во приближно исти темперетурни граници за животна активност на протоплазмата. Оптимална граница за одвовање на фотоситезата е 30 до 40 степени, додека секое варирање на и под оваа температура влијае за намалување на фотоситезата. Фиксирањето на СО2 е поврзана со температурата, и при повисоки температури доаѓа  до засилување на фиксирањето на јаглеродниот диоксид. Како се одвива тоа:

Хемиските реакции кои комбинираат јаглерод диоксид и вода за производство на гликоза се контролираат од ензими. Како и со секоја друга реакција контролирана од ензими, на брзината на фотосинтезата влијае температурата.

 На високи температури, ензимите се денатурираат.

1.3 Содржина на вода 

 Содржината на водата во почвата и растението, зависи од степенот на отвореноста на стомите. Тка што ако стомите се затворени, со што се спречува влегување на јаглероден диоксид, се намалува фотосинтезата.

1.4 Хлорофил

Хлорофилот ја апсорбира светлината потребна за претворање на јаглерод диоксид и вода во гликоза.
Хлорофилот е зелен - така ги апсорбира црвените и сините делови на електромагнетниот спектар и го рефлектира зелениот дел од спектарот.

  Листовите со повеќе хлорофил подобро можат да ја апсорбираат светлината потребна за фотосинтеза. Растенијата одгледувани на засенчени места ја зголемуваат содржината на хлорофил во нивните листови  за да можат да ја апсорбираат потребната светлина потребна за фотосинтеза.

Едукативно видео за фактори од кои зависи фотоситезата:

Исхрана и пренос на енергија VII одд.

Исхрана и пренос на енергија

     Енергијата за различни функции на човечкото тело доаѓа од хранливите материи кои ги примаме секојдневно. Всушност, главната цел на внесувањето храна е снабдување со енергија. Оваа енергија доаѓа од:

- мастите,

- јаглеходратите и 

-  протеините во храната. 

Од трите матрии, мастите се најконцентрираниот извор на енергија бидејќи обезбедуваат  двојно повеќе енергија за дадена тежина од протеини или јагленохидратите.

Количината на  енергија во храната вообичаено се изразуваат во калории. Ова е всушност килокалорија (kcal) што се дефинира како количина на топлинска енергија потребна за да се подигне температурата од еден килограм вода за еден степен целзиусов.

Калориите се добиваат со целосно разложување на  различните типови  храна, и  вклучуваат:

Јаглехидратите даваат 4 kcal / g.

Протеини: 4 kcal / g

Маснотии: 9 kcal / g 

Додека растенијата користат енергија од сонцето во процесот на фотосинтеза, животните и луѓето ги користат растенијата за храна. Тие ги разградуваат поголемите и сложени молекули произведени од растенијата за да ги искористат како извори на енергија. Ова го одржува протокот на енергија во биосферата.

Потребата за енергија за една личност е поделено на два дела:

- Базални или основни  метаболички барања

- Енергија потребна за активност.

   Основната метаболичка стапка (BMR) е топлина што се ослободува од телото при мирување кога температурата е нормална. Просечна личност бара 2000-2400 калории на ден, додека возрасен  човек што работи тешка работа може да бара до 6000 калории на ден. Постојат многу фактори кои диктираат колку енергија му е потребна на човекот, но во едноставни термини колку повеќе се движи телото, толку е поголема количината на енергија ќе биде потребна.

  Калоријата е единица за енергија, или осмислена единица за топлина. Во многу научни области калоријата уште поодамна е  замента со килоџулот, па така денес главно се користи за изразување на енергетската вредност на храната.

Значи килоџули е мерка на енергија 

Ако сакаме кЈ да ги изразиме во калорија треба да знаеме дека:

 4,2kJ = 1 калорија. 

Ние го користиме за да утврдиме колку енергија ќе обезбеди храна кога ја јадеме.

Само за ваша информација:

Јагленохидратите(шеќерите) имаат = 16 kJ на грам јагленохидрат или шеќер

Протеини = 17 kJ на грам протеин

Масти = 37 kJ на грам масти

Деца на возраст помеѓу 4-18 години бараат 6500  до 14000 kJ на ден. Приближниот број на килоџули што детето ги троши дневно ќе зависи од нивната возраст и нивото на физичка активност.

  Растенијата  сами си ја создаваат  храната. Наречени се   автотрофни организми и  можат да направат своја храна од неоргански материи, како што се јаглерод диоксид и вода, преку фотосинтеза во присуство на сончева светлина. Со процесот фотосинтеза тие создаваат јагленохидрати односно шеќер гликоза кој можат да го складираат во нивните делови како сложен шеќер наречен скроб. Тие скробот го складираат или во коренот или подземните стебла  како на пример компирот. Компирот е богат со скроб, кој ние го користиме во исхраната.

Како ќе докажеме дека  растенијата складираат скроб. Користиме јод раствор така да оние делови од растението кои имаат јод кога ќе капнеме една капка делот од растението ќе се обои црно. 

Погледнете го видеото за докажување на скроб.

Периферен нервен систем VIII одд.

Периферен нервен систем 

 

    Периферниот нервен систем го сочинуваат сите нерви кои носат нервни импулси од органите до черепниот и рбетниот мозок.  Во зависност од начинот на регулирањето тој е поделен на:

1. Цереброспинален или соматски дел кој опфаќа  12 главени , мозочни или черепни  нерви  и гагнлии и 31 пар на рбетни нерви и ганглии. Исто така е наречен соматски бидејки ги контролира и усогласува функциите на скелетните мусклули поврзани со свесните или процеси под влијание на нашата волја, пр. движење, трчање, пишување итн.

Значи соматскиот дел го сочинуваат 12 главени или черпни нерви кои излегуваат од черпниот мозок кои излегуваат од ралични делови и се упатуваат кон мускулите, сетилата и жлездите лоцирани на главата, пример тоа се мирисен нерв, виден нерв, окодвожеччки нерв, лицев, слушен итн.

Соматичкиот дел опфаќа и 31 пар на рбетнио нерви, кои излегуваат од рбетниот мозок и тоа еден пар од секој сегмент на рбетот.Овие нерви може да бидат сензитивни, моторни и мешани.

2. Вегетативен или автономен дел кој е изграден од вегетативни ганглии и нерви. Се нарекува вегетативен бидејки ги регулира и координира неволевите активности на виталните органи, пр. работа на срце, желудник,  дишење итн. Тој се состои од:

     - симпатичен дел

    -  парасимпатичен дел 

   Иако внатрешните органи, како срцето, белите дробови, желудникот имаат нервни влакна за испраќање на примените дразби до черепниот и 'рбетниот мозок, најчесто нивната работа не е под влијание на свеста. Ваквите сензорни дразби се претвараат во рефлексен одговор, што доаѓа од центри во черепниот мозок. Овој систем ја регулира функцијата на жлездите, мазните мускули и крвните садови.Промените кои се случуваат во зоната што се регулира, доведуваат до создавање на дразба на која ќе и се одговара. Многу органи примаат и симпатичка и парасимпаричка дразба, а ефектотвна двата система најќесто се спротивни. Ако симаптичката дразба ја забрзува работата, парасипатичката дразба ја забавува работата и обратно.

  Симпатичниот дел има центри во ЦНС и во рбетниот мозок, одржува хомеостаза на внатрешната средина и стимулира секреција на некои жлезди, тој ја шири зеницата, потикнува срцева работа.

Парасимпатичниот дел има обратно дејство пр. тој ја стега зеницата, лачи плунка, забавува срцева работа ја забрзува дигестијата на храната итн.

Погледнете го едукативното видео за периферен нервен систем или ПНС: